Τη μαμά μου τη λένε Κατερίνα. Πρέπει να ήμουν γύρω στα οκτώ, όταν ένα απόγευμα επέστρεψε σπίτι από τη δουλειά με ένα βιβλίο για μένα, «Το καπλάνι της βιτρίνας», το οποίο έμελλε να είναι και το πρώτο μάθημα Δημοκρατίας που πήρα χωρίς καν να το καταλάβω. Θυμάμαι να με συνεπαίρνει ο τρόπος γραφής της Αλκης Ζέη σε βαθμό που να ονειρεύομαι ότι κάνω κι εγώ διακοπές στο Λαμαγάρι μαζί με τη Μυρτώ και τη Μέλια. Κι επίσης θυμάμαι πόσο με διασκέδαζε το παιχνίδι που έπαιζαν (ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;) όταν ξάπλωναν για ύπνο και πόσο ανεξίτηλα έγραψε μέσα μου η αγωνία του πατέρα τους μη χάσει τη δουλειά του στην τράπεζα όταν η Μέλια άρχισε να φωνάζει δυνατά ένα απόγευμα τη χαμένη τους γάτα με το όνομά της – «Δημοκρατία!» –, λίγες μόνο μέρες πριν από τις 4 Αυγούστου του 1936 και την επιβολή της δικτατορίας Μεταξά. Τα χρόνια περνούσαν και, στο Γυμνάσιο, η μαμά Κατερίνα μού επεφύλασσε ένα ακόμη μάθημα Δημοκρατίας μια μέρα που, επιστρέφοντας από το σχολείο, την ενημέρωσα ότι ο γυμνασιάρχης μού έδωσε ημερήσια αποβολή γιατί δεν «μαρτυρούσα» ποιος συμμαθητής μου πετούσε σαΐτες στον πίνακα, στον μαθηματικό, παρά το ότι από το τελευταίο θρανίο όπου καθόμουν θα μπορούσα να έχω εικόνα από τα δευτερόλεπτα της ρίψης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή