Η Μεταπολίτευση σαν θεατρική σκηνή

Δεν θα ήταν υπερβολή να γράψουμε πως σχεδόν αντίστοιχος με τον αριθμό των ανθρώπων που θυμούνται, όπως αυθορμήτως ανατρέχουν σε παλαιότερα ή και πρόσφατα ακόμη χρόνια, με αναφορά σε μεγάλα, εγχώρια ή παγκόσμια, πολιτικά γεγονότα, είναι ο αριθμός των ανθρώπων που ανακαλούν τις άλλοτε επώδυνες και άλλοτε αμέριμνες ηλικιακές τους φάσεις με άξονα γεγονότα ακραιφνώς καλλιτεχνικά και πιο συγκεκριμένα ακόμη με θεατρικές παραστάσεις. Μια παράσταση αρχαίας τραγωδίας στην Επίδαυρο ή ενός νεοελληνικού έργου σε μια αίθουσα που δεν είναι καν θέατρο, σε μια ακριτική επαρχιακή πόλη, μπορεί να έχει συνδυαστεί με ένα εξόχως δραματικό περιστατικό προσωπικής τάξεως, κάνοντας την ανάμνησή του μάλιστα λιγότερο οδυνηρή. Μπορεί να φαίνεται κάτι μεμπτό ή και επιλήψιμο σε σχέση με τη γρηγορούσα πολιτική συνείδηση που οφείλει να διαθέτει ο κάθε άνθρωπος, όμως το θέατρο και η τέχνη γενικότερα, προικοδοτημένα από τη φύση τους με την έννοια της διάρκειας, επόμενο είναι να παρηγορούν με έναν δραστικότερο τρόπο, όσον αφορά τη θνητότητά μας, σε περίπτωση που τα συγκρίνει κανείς με πολιτικής υφής περιστατικά, όσο παρηγορητικά και αν υπήρξαν τα τελευταία για τις ίδιες μας τις ζωές. Μιλώντας για το θέατρο μέσα στα πενήντα χρόνια της Μεταπολίτευσης σε σχέση με πολλά από τα πιο χαρακτηριστικά και επιφανή του πεπραγμένα, οι πέντε λαμπροί ηθοποιοί και σκηνοθέτες του σημερινού αφιερώματος μοιάζει να συμπίπτουν, έμμεσα και υπόγεια, σε μια παμπάλαια αλήθεια: πως η γνήσια καλλιτεχνική συγκίνηση, όσο και αν διατηρεί έναν ακραιφνώς υποκειμενικό χαρακτήρα, μεταστοιχειώνεται συχνά στον πρωτάκουστο φθόγγο μιας ιστορικής μαρτυρίας.