Η Μεταπολίτευση γίνεται φέτος 50 ετών. Η Ελλάδα γιορτάζει σε λίγες μέρες τη συμπλήρωση μισού αιώνα δημοκρατίας και σταθερότητας. Αναμφίβολα, είναι η πιο μακρά περίοδος ειρήνης και ευημερίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Και τέτοιες επέτειοι προσφέρονται πάντα για αναστοχασμούς.

Τα επιτεύγματα της ελληνικής κοινωνίας στην πάροδο αυτών των χρόνων δεν είναι λίγα, ούτε αμελητέα. Τα βλέπουμε γύρω μας. Τα έχουμε συνηθίσει τόσο, ώστε συχνά λησμονούμε πως αρκετά δεν ήταν δεδομένα για τους άμεσους προγόνους μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας. Εκείνοι ζούσαν σε μια βαλκανική χώρα. Εμείς ζούμε σε μια ευρωπαϊκή, ανήκουμε σε ένα κλαμπ κρατών στις αρχές και τις αξίες του οποίου ομνύουν πολλοί σε ολόκληρη την υφήλιο.

Βέβαια, δεν ήταν όλα ρόδινα. Η πρόσφατη δεκαετής κρίση χρέους, μας το επισήμανε με τον δύσκολο τρόπο. Εξαιτίας της αναλογιστήκαμε και μελετήσαμε και τις άσχημες πλευρές της Μεταπολίτευσης. Τα λάθη, τις παραλείψεις, τις νοοτροπίες που κυριάρχησαν και μας οδήγησαν τελικά στα Μνημόνια.

Φέτος, μπορούμε να κάνουμε έναν απολογισμό των μεταπολιτευτικών χρόνων χωρίς να επηρεαζόμαστε από τα πάθη που φούντωσαν μεταξύ 2010 και 2019. Μπορούμε να καταλήξουμε, ψύχραιμα και εμπεριστατωμένα, στα διδάγματα της τελευταίας πεντηκονταετίας. Να συμφωνήσουμε, για παράδειγμα, πως η δημοκρατία μας είναι η καλύτερη του πρόσφατου παρελθόντος μας αλλά χρειάζεται να βαθύνει περισσότερο.

Χρειάζεται να εργαζόμαστε για εκείνη κάθε στιγμή. Πολίτες και πολιτικοί να ασκούν τα δικαιώματα και να τηρούν τις υποχρεώσεις τους. Γιατί η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο άθλημα. Θέλει καθημερινή εξάσκηση, όπως μας έμαθε η Μεταπολίτευση.