Η αίθουσα κλιματίζεται

Αν όχι η αίθουσα, η χώρα ολόκληρη και το καναπεδάκι μου πάντως, οπωσδήποτε. Δεν θυμάμαι ποτέ κατά το παρελθόν να έχουμε κάνει τόση απενοχοποιημένη χρήση κλιματισμού. Σήμερα υπάρχει λόγος να το αφήνεις ανοιχτό ακόμη κι όταν λείπεις. Να σε περιμένει εκεί, έτοιμο να σε παρηγορήσει για όσα τράβηξες καθ’ οδόν, πεζός ή εποχούμενος. Παλιά περνάγαμε και τσεκάραμε με το μάτι ψηλά προς το ταβάνι μην τυχόν φύγουμε και το ξεχάσουμε ανοιχτό. Τώρα κάτι τέτοιο δεν λογαριάζεται για σπατάλη κι ας τρίβει όσο θέλει τα χέρια της η ΔΕΗ ή οι μουλωχτοί πάροχοι ενέργειας. Εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί. Σ’ αυτή την καλοπέραση δεν είμαστε μόνοι. Ηταν πολλοί μέσα στο δωμάτιο αυτές τις μέρες και περιμένουμε κι άλλους από βδομάδα. Από την τηλεόραση ξεπηδούν οι άνθρωποι που συνήθως μας σπλαχνίζονται στα δύσκολα. Είναι οι αθλητές, οι τενίστες του Γουίμπλεντον, οι ομάδες του Γιούρο και οσονούπω καταφθάνουν οι ολυμπιακές ομάδες. Θα τους καλοδεχτώ αρματωμένη με το ‘να χέρι στο τηλεκοντρόλ του κλιματιστικού και με τ’ άλλο στο μαραφέτι της τηλεόρασης, σαν τον Ηρακλή μωρό να πνίγω τα φίδια της ζέστης, της κλεισούρας και της απομόνωσης.