Καλλιστεία

Το παράδοξο με τη διαδικασία που παρακολουθούμε στο ΠΑΣΟΚ είναι ότι όλοι οι υποψήφιοι λένε πάνω-κάτω τα ίδια. Δυσκολεύεσαι να βρεις σοβαρές αποκλίσεις στις θέσεις τους. Ο καθένας τους διαφέρει βέβαια κατά το προσωπικό ύφος, αλλά στο «όραμα» που παρουσιάζουν στους ψηφοφόρους δεν βλέπει κανείς διαφορές. Χρησιμοποιώ τον συγκεκριμένο όρο, επειδή παρατηρώ ότι ο κάθε υποψήφιος αρχηγός μιλά κυρίως για το πώς φαντάζεται το κόμμα στο μέλλον. Και, φυσικά, όλοι το φαντάζονται με τον ίδιο τρόπο: δυνατό, κυρίαρχο, αυτόνομο, φιλολαϊκό, γαλαντόμο και καραμπουζουκλίδικο. Λογικό δεν είναι, αφού ο διαγωνισμός γίνεται σε επίπεδο ευσεβώς πόθων; Από την ώρα όμως που όλοι τους ουσιαστικά παίζουν την ίδια κασέτα, γιατί δεν τολμά κανείς τους να εξηγήσει ευθέως γιατί ο ίδιος θα ήταν καλύτερος από τους συνυποψηφίους του; Γιατί, αν κατεβαίνεις στον κόσμο και του λες να σε ψηφίσει για αρχηγό, σημαίνει ότι οπωσδήποτε θεωρείς τον εαυτό σου καλύτερο από τους άλλους διεκδικητές. Διαφορετικά, για ποιον λόγο να το κάνεις; Για να πηγαίνεις στον κόσμο και να τους λες ότι δεν είσαι ο καλύτερος, αλλά να σε ψηφίσουν; Αυτό όμως συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ και, υπό το πρίσμα αυτό, η υπόθεση μοιάζει  περισσότερο με καλλιστεία.