Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και η πολιτική είναι όπως το κόκαλο με το κρέας. Οι στρουθοκάμηλοι της ΔΟΕ κρύβουν, όπως πάντα, το κεφάλι στην άμμο, αλλά είναι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα τη σχέση της διοργάνωσης με την τριβή της εξουσίας. Από το 1896 μέχρι σήμερα υπήρξαν Ολυμπιάδες που παρήγαγαν περισσότερη πολιτική απ’ όση μπορούσαν να καταναλώσουν αλλά και κάποιες περισσότερο απολιτίκ. Η «ποσότητα» της πολιτικής που βάραινε την κάθε διοργάνωση εξαρτιόταν από το παγκόσμιο γίγνεσθαι, τα όσα συνέβαιναν στον κόσμο τις συγκεκριμένες περιόδους. Στις μεταπολεμικές Ολυμπιάδες για παράδειγμα, του 1920 της Αμβέρσας και του 1948 του Λονδίνου, είχαν αποκλειστεί οι ηττημένες χώρες. Οπως συνέβη από το 1964 μέχρι το 1988 με τη Νότια Αφρική λόγω του απαρτχάιντ, τη Γιουγκοσλαβία το 1992 λόγω των διεθνών κυρώσεων που της είχαν επιβληθεί για τις ένοπλες συγκρούσεις που οδήγησαν στη διάλυσή της και πιο πρόσφατα τον αποκλεισμό της Ρωσίας και της συμμάχου της Λευκορωσίας για την εισβολή στην Ουκρανία. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τέτοια απήχηση στον κόσμο ώστε βάζουν σε πειρασμό ηγεσίες και διαμαρτυρόμενους για να προπαγανδίσουν ή να στείλουν μηνύματα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή