Η ψυχανάλυση μιας γενιάς

Πρέπει να έχω διαβάσει πάνω από πενήντα άρθρα για τα πενηντάχρονα της Μεταπολίτευσης αυτές τις μέρες. Τα περισσότερα ήταν εξαιρετικά, από φωτισμένους ανθρώπους, ωστόσο κανένας δεν μου έλυσε την απορία αν τελείωσε η Μεταπολίτευση ή συνεχίζεται. Δεν έχει σημασία, το καλό με τη Μεταπολίτευση είναι ότι τελειώνει όποτε γουστάρεις εσύ. Και το άλλο που παρατήρησα στη σχετική αρθρογραφία, είναι ότι, εκτός από ιστορική αποτίμηση, λειτουργεί και σαν ομαδική ψυχανάλυση της γενιάς που έζησε τα γεγονότα στην πρώτη νιότη της. Μάλιστα μερικά άρθρα εκπέμπουν και νοσταλγία για μαλλιά μέχρι τους ώμους, αμπέχονα, ελληνικούς καφέδες και απεριποίητα γένια – Θεέ μου, ευτυχώς ήμουν παιδί. Συνεπώς για τους άνω των εξήντα είναι μία πολύ ωραία ευκαιρία για ανάσυρση φωτογραφιών και αναμνήσεων και την επίδειξη μιας ενδιαφέρουσας νιότης. Λίγες γενιές έχουν την ευκαιρία για κάτι τέτοιο. Να, σκέφτομαι τώρα το 1871, τα πενηντάχρονα από την Επανάσταση. Αλλά τότε λίγοι ήξεραν γραφή και ανάγνωση.