Μαλαματένια μνήμη

Χωρίς βέβαια να τον έχει περιβάλει μια οποιαδήποτε μορφή σιωπής, μέσα στα έξι χρόνια που έχει εκδημήσει εις Κύριον (έφυγε στις 22 Ιουλίου του 2018), ο ποιητής, πεζογράφος, μελετητής, ερευνητής και στιχουργός Μάνος Ελευθερίου, αισθάνεσαι τον λόγο που έγινε και γίνεται για το έργο του, να μην είναι ο πιο καίριος – ή έστω ο λόγος που θα ευχαριστούσε τον ίδιο. Καθώς η όντως εντυπωσιακή στιχουργική του επίδοση φαίνεται να μονοπωλεί όχι μόνο το ενδιαφέρον του μεγάλου κοινού, αλλά και να «βολεύει» τους ομοτέχνους του στην ποίηση και την πεζογραφία, αφού γίνεται μικρότερος ο διαγκωνισμός ανάμεσά τους με την «καθαίρεση» του Μάνου Ελευθερίου σε έναν συγκλονιστικά, αλλά μόνο ως στιχουργό, αναγνωρισμένο δημιουργό. Αν και μελετώντας προσεκτικά τουλάχιστον τα πέντε μυθιστορήματά του (παραλείπουμε το πρώτο του αφηγηματικό βιβλίο «Το διευθυντήριο» που μάλλον σιωπηρά το είχε απορρίψει) τον «Καιρό των χρυσανθέμων», τη «Γυναίκα που πέθανε δύο φορές», τον «Ανθρωπο στο πηγάδι», το «Φαρμακείον εκστρατείας» και τους «Ανδρες του αίματος» (το τελευταίο εκδόθηκε μετά τον θάνατό του), θα μπορούσες να τα στεγάσεις κάτω από έναν κοινό τίτλο που θα ήταν «ο αιώνας του Μάνου Ελευθερίου», αντιμετωπίστηκε ως ένας συγγραφέας που είχε απλά «ερωτοτροπήσει» με την πεζογραφία.