Ωριμότητα

Η αντιπαραβολή ελληνικών και αμερικανικών συνθηκών – παρότι κρύβει μια μάλλον επαρχιώτικη ανάγκη τόνωσης του συλλογικού ηθικού – μοιάζει χρήσιμη για τη διαδικασία αναστοχασμού των μεταπολιτευτικών ετών. Και είναι. Γιατί όσο κι αν η φιέστα στο Προεδρικό Μέγαρο υπονοεί κάποια από τα όρια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας – όπως η δυσκολία της να επαναπροσδιορίσει τους καθημερινούς τρόπους λειτουργίας της ή η προσκόλλησή της σε ορισμένες από τις κοινοτοπίες της πρώιμης Μεταπολίτευσης, για παράδειγμα –, η σύγκριση με την κατάσταση που επικρατεί στις ΗΠΑ δείχνει πως η κριτική όποιων λένε ότι η Ελλάδα κάνει πάρτι στους κήπους όπως ακολουθεί την πεπατημένη των επιδομάτων (με την ευκολία της συνήθειας που τη σώζει από τη βάσανο της αναζήτησης εναλλακτικών μεθόδων) έχει βάση μεν, δεν είναι απόλυτα δίκαιη δε. Πριν από μερικά χρόνια, ας πούμε, δεν ήταν δεδομένο ότι η Βουλή θα ψήφιζε υπέρ του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Ούτε ήταν αυτονόητο πως οι ψηφοφόροι πίσω από τα παραβάν εκλογών «δεύτερης κατηγορίας» δεν θα στρέφονταν στα λαϊκιστικά κόμματα προκειμένου να στείλουν τα μηνύματά τους. Με δυο λόγια: φτάνοντας στη μέση ηλικία, η δημοκρατία μας δεν έχει γίνει ακόμη αυτή που θα έπρεπε να είναι, αλλά έχει ωριμάσει.