Τα κιτρινο-καφέ λοφία καπνού που ανέβαιναν προς τα πάνω γέμισαν ολόκληρο το παράθυρο της κουζίνας μου. Λίγες στιγμές νωρίτερα ο ουρανός ήταν γαλάζιος. Κατέβηκα ορμητικά τις σκάλες για το Κε ντε λα Τουρνέλ. Ολα ήταν ακίνητα και απόκοσμα σιωπηλά: οι περαστικοί έδειχναν έκπληκτοι, καρφωμένοι στο έδαφος. Τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει στη μέση του δρόμου, οι επιβάτες ακίνητοι, όλοι κοιτούσαν απέναντι από τον Σηκουάνα. Ακολούθησα το βλέμμα τους. Η Παναγία των Παρισίων καιγόταν. Τεράστιες κόκκινες και πορτοκαλί γλώσσες φωτιάς ξεπηδούσαν από τη στέγη της. Μπορούσαμε να ακούσουμε το ξύλο του 12ου αιώνα να ραγίζει. Θα θυμάμαι πάντα αυτόν τον ήχο: του θρήνου της ιστορίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή