Ζούμε σε έναν κόσμο όπου το διακύβευμα δείχνει να μην είναι πια ο ρυθμός της προόδου, είτε προς την ευημερία είτε προς τη χειραφέτηση, αλλά ο ρυθμός με τον οποίο οδεύουμε προς τις πολλαπλές εκδοχές καταστροφής που η ίδια η ανθρώπινη δραστηριότητα μεθόδευσε, με ορατό το ενδεχόμενο μεγάλο μέρος του πλανήτη να καταστεί αβίωτο. Τμήμα της «Εποχής των Καταστροφών» και μια έκπτωση του κριτικού λόγου, μια αδυναμία της σκέψης να σταθεί στο ύψος των προκλήσεων, παρά τον τρομακτικό όγκο πληροφοριών που έχουμε την τεχνική δυνατότητα να επεξεργαστούμε.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή