Δεν χωρά καμιά αμφιβολία στο ότι όλες οι ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel στηρίζονται σε συγκεκριμένη συνθήκη. Οι ιστορίες τους είναι αποκύημα μιας φαντασίας στην οποία όλα επιτρέπονται – οπότε ή τη δέχεσαι και προχωράς, ή όχι και τα παρατάς. Τα εκατομμύρια των φαν των σούπερ ηρώων της Marvel αποδεικνύουν ότι πολλοί τη δέχονται, γι’ αυτό και έχουν γυριστεί αμέτρητες πλέον ταινίες με τους X Men, τον Spider Man, τον Iron Man, τον Thor, τον Hulk και πάει λέγοντας. Ομως όπως συμβαίνει πάντα και παντού, κάποια στιγμή επέρχεται ο κορεσμός και σε αυτό το σημείο φαίνεται να βρίσκεται η κινηματογραφική βιομηχανία Marvel τα τελευταία χρόνια. Η πιο πρόσφατη ταινία του εν λόγω σύμπαντος, «Deadpool & Wolverine» (ΗΠΑ, 2023) του Σον Λίβι, είναι ίσως το αποκορύφωμα. Μοιάζει γυρισμένη ώστε να αφορά αποκλειστικά και μόνο τους λάτρεις των trivia της Marvel, έχει μια πλοκή που αν δεν ξέρεις κάτι για αυτό το σύμπαν σου είναι κυριολεκτικά αδύνατον να καταλάβεις και γίνεται τόσο αυτοαναφορική που τελικά νιώθεις ότι δεν σέβεται καθόλου το γεγονός ότι ως ταινία οφείλει να μην απευθύνεται μόνο σε συγκεκριμένους φαν αλλά σε όλο το «ανώνυμο» κοινό. Η προσχηματική πλοκή θέλει τον πιο αδέξιο σούπερ ήρωα της Marvel, τον Deadpool (Ράιαν Ρέινολντς) να αναλαμβάνει να βρει έναν από τους πιο ηρωικούς, τον Λόγκαν ή Wolverine (Χιου Τζάκμαν) για να σώσουν μαζί τον κόσμο (ένας Θεός ξέρει από τι ακριβώς αλλά ας το δεχτούμε). Μόνο που ο Wolverine έχει πεθάνει, όμως όχι… μπορεί και να ζει. Τέλος πάντων, όντως ζει (όπως ζουν και άλλοι Wolverine που όμως δεν είναι αυτός – ό,τι καταλάβατε κατάλαβα) και ο Deadpool τον βρίσκει και πάνε μαζί να σώσουν τον κόσμο κατευθυνόμενοι από έναν Εγγλέζο (Μάθιου Μακ Φέιντεν) που φέρεται λες και απωθημένο να παίξει κακό ταινίας Τζέιμς Μποντ. Βρέφος να έβαζαν στη θέση των πέντε σεναριογράφων (ανάμεσά τους ο Ρέινολντς και ο Λίβι) το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο από αυτόν τον αφόρητο σεναριακό αχταρμά που μοιάζει να γράφτηκε στην τουαλέτα και επαναλαμβάνω, αδιαφορεί πλήρως, σχεδόν προσβλητικά για έναν θεατή που δεν έχει σχέση με όλον αυτόν το συρφετό μαρβελικών εσωτερικών ανεκδότων αλλά ενδεχομένως να ήθελε πραγματικά να δει μια ταινία πάνω τους. Η ευκολία των εντυπωσιακών εφέ, ψωμοτύρι πλέον, δεν μπορεί να σου πει τίποτα χωρίς να στηρίζεται κάπου. Και το μόνο στήριγμα εδώ είναι η πλάκα, η πλάκα για την πλάκα, η πλάκα για τον κάλαθο των αχρήστων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή