Μοντέλο

Οι υποδομές ενός νησιού 15.550 κατοίκων δεν γίνεται να εξυπηρετήσουν 2 εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως. Στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τα ξενοδοχεία διώχνουν τουρίστες επειδή δεν έχουν νερό. Στο Νότιο Πήλιο, πάλι, εκείνοι – εφόσον μιλάνε ελληνικά – ψάχνουν δημοσιεύματα στον τοπικό Τύπο προκειμένου να εξηγήσουν τις καθημερινές διακοπές υδροδότησης. Εδώ, η υπεραπόδοση του τουρισμού διαφημίζεται ως το κατεξοχήν αναπτυξιακό εργαλείο της οικονομίας – το ίδιο κι οι επιδόσεις της Ελλάδας σε σχέση με τις υπόλοιπες οκτώ μεγάλες τουριστικές αγορές της Μεσογείου. Ωστόσο, πλέον τα στοιχεία δείχνουν ότι μπορεί οι αφίξεις να είναι περισσότερες (12% πάνω απ’ το ήδη πολύ καλό 2023), αλλά η πλειονότητα όσων έρχονται, ξοδεύει λιγότερα σε εστίαση και αγορές. Το νούμερο ένα επιχείρημα των υπερασπιστών του σημερινού τουριστικού μοντέλου, επομένως, αρχίζει να μπάζει. Κι οι φωνές οι οποίες προειδοποιούν πως αυτό δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο ακούγονται δυνατότερα. Οι αριθμοί τουριστών που επιδιώκει η χώρα απειλούν πια το ίδιο της το προϊόν, αφού το φυσικό περιβάλλον κινδυνεύει από τη χωρίς όρια ανθρώπινη δραστηριότητα, ενώ τα μνημεία της δέχονται μεγάλη πίεση. Πόσοι θα θέλουν να κάνουν διακοπές μέσα στην ερημιά του πλήθους που εξερευνά κατεστραμμένα τοπία;