Αρχαίο πνεύμα αθάνατο σε… σινεμασκόπ

Αποφασισμένος να παρουσιάσει στον κόσμο τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες από πλευράς οργάνωσης, ο Αδόλφος Χίτλερ ανέθεσε στη σκηνοθέτρια Λένι Ρίφενσταλ τη δύσκολη αποστολή της παγκόσμιας προβολής των Ολυμπιακών Αγώνων του 1936 στο Βερολίνο. Ετσι προέκυψε η «Olympia» («Οι θεοί του σταδίου», 1936), ντοκιμαντέρ διάρκειας τεσσάρων ωρών σε δυο μέρη («Το φεστιβάλ των εθνών», «Το φεστιβάλ της ομορφιάς»). Παραμένει αποστομωτικής αξίας με τη Ρίφενσταλ (παρά τις πιέσεις) να απεικονίζει τον θρίαμβο του Αφροαμερικανού Τζέσι Οουενς, τον οποίο ο Χίτλερ δεν χαιρέτησε, που κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στα 100 και στα 200 μέτρα και στο άλμα εις μήκος (η ιστορία πέρασε και στο σινεμά το 2016 στον «Ανθρωπο που ταπείνωσε τον Χίτλερ»/«Race» με τον Στέφαν Τζέιμς ως Οουενς). Ξεφεύγοντας από τα στεγνά επίκαιρα της εποχής, η «Olympia» ανέδειξε την καλλιτεχνική άποψη στο ρεπορτάζ και άνοιξε τον δρόμο στο είδος του ντοκιμαντέρ. Το 1964, ο ιάπωνας σκηνοθέτης Κον Ιτσικάουα επελέγη για να κινηματογραφήσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο στο «Tokyo Olympiad», ενώ η επίσημη ταινία των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972 στο Μόναχο τιτλοφορήθηκε «Visions of Eight» («Το θαύμα των Ολυμπιακών Αγώνων») γιατί φέρει την υπογραφή οκτώ διαφορετικών σκηνοθετών: Μίλος Φόρμαν (Τσεχοσλοβακία), Κ. Ιτσικάουα (Ιαπωνία), Αρθουρ Πεν (ΗΠΑ), Γιούρι Οζεροφ (Σοβιετική Ενωση), Κλοντ Λελούς (Γαλλία), Μίκαελ Πφλέγκαρ (Δυτική Γερμανία), Τζον Σλέσινγκερ (Ηνωμένο Βασίλειο) και Μέι Ζέτερλινγκ (Σουηδία). Ομως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1972 έμειναν στην ιστορία εξαιτίας του τρομοκρατικού χτυπήματος των Αράβων στο Ολυμπιακό Χωριό του Μονάχου, θέμα στο οποίο περιορίστηκε ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ Γκρέιαμ στη φιξιόν αναπαράσταση «21 ώρες στο Μόναχο» («21 hours in Munich») και με διαφορετικό τρόπο αργότερα ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στο δικό του αριστουργηματικό «Μόναχο» (2006).