Ντυσίματα

Θυμάμαι ότι η μαμά μου και η γιαγιά μου, την επόμενη ενός σουαρέ, μίας χοροεσπερίδας ή, τέλος πάντων, μιας κοινωνικής ή οικογενειακής γιορτής για δύο πράγματα συζητούσαν (αναμεταξύ τους ή η κάθε μία με τις φίλες της). Για το «τι τους είχαν», δηλαδή τι φαγητά είχαν σερβιριστεί, και το τι φορούσαν οι κυρίες. Εχω την εντύπωση ότι το βάρος της κουβέντας έπεφτε κυρίως στο μενού, μιλάμε άλλωστε για τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, τότε που «νέες μαγειρικές» με διεθνείς επιρροές άλλαζαν τον χάρτη της ελληνικής γαστρονομίας. Για τα ρούχα ήταν πιο περιορισμένες και εξαντλούνταν κυρίως σε ποιότητες υλικών («Εμένα η δαντέλα της Πετροπουλέα χειροποίητη μου φάνηκε». «Α, μην το συζητάς, της μηχανής εκατό τοις εκατό»).