Αναδυόμενη πάνω στην ολοκαίνουργια κυλιόμενη σκάλα από τον ανακαινισμένο Penn Station στο επίπεδο του δρόμου, πιάνω τον εαυτό μου να χαζεύει το Εμπάιρ Στέιτ Μπίλντινγκ σαν να μην το είχα ξαναδεί ποτέ: η χορταστική αλλά κομψή μακρόστενη σιλουέτα με την ελκυστική κορωνίδα με την κεραία απορροφά τις αισθήσεις στιγμιαία αλλά δραστικά, σαν μια αναπάντεχη δόση διαλογισμού καθώς τρέχω στην πρόβα. Κατεβαίνοντας την Εβδομη Λεωφόρο, συνειδητοποιώ ότι ο ουρανοξύστης – σύμβολο της Νέας Υόρκης μοιάζει σαν να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του, παρά τα περίπου εκατό χρόνια του, όχι μόνο χάρη στο ακαταμάχητο γαλάζιο φόντο του καλοκαιρινού ουρανού αλλά και γιατί στο πρώτο πλάνο κάτι λείπει: το Hotel Pennsylvania, το οποίο κατελάμβανε για επίσης εκατό χρόνια το τετράγωνο μεταξύ 33ης και 32ης Οδού, έχει πρόσφατα κατεδαφιστεί. Ενα κενό φιγουράρει εκεί όπου άλλοτε το βλέμμα ξεκουραζόταν στους είκοσι δύο γκριζοκαφέ τούβλινους ορόφους τού δημιουργήματος των McKim, Mead & White, που όταν το 1919 άρχισε να υποδέχεται πελάτες στα δύο χιλιάδες δωμάτιά του, καμάρωνε ότι ήταν το μεγαλύτερο ξενοδοχείο στον κόσμο. Πολύ μελάνι έχει χυθεί για αυτή την οδυνηρή αλλά όχι αναπάντεχη απώλεια του αρχιτεκτονικού (και ευρύτερα αισθητικού) τοπίου του Μανχάταν, όμως δύσκολα μπορεί να αντισταθεί κανείς σε δύο στοιχεία παιχνιδιού γνώσεων:

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή