«Κύριος οίδε…»

Στη σχεδόν με χαμηλωμένα μάτια ερώτηση ενός επιβάτη μέσα στο ταξί, προς τον οδηγό του, που ακούστηκε να λέει καταγγέλλοντας έναν γνωστό πολιτικό πως έχει, εκτός των άλλων περιουσιακών του στοιχείων, τριάντα άδειες για τη λειτουργία ισάριθμων ταξί, «Μα πώς το γνωρίζετε;», η απάντηση, προφερμένη χωρίς κανένα κόμπιασμα ή δισταγμό, ήταν «Για να σου το λέω εγώ, κάτι ξέρω». Αφοριστικά, αξιωματικά, με έναν τόσο έντονο τρόπο ώστε οποιαδήποτε συνέχεια από πλευράς του επιβάτη για μια επαρκέστερη διευκρίνιση θα έμοιαζε σάμπως και ο επιβάτης να προσπαθεί να καλύψει τον καταγγελλόμενο πολιτικό για τις τριάντα άδειες ταξί, συνιστώντας για τον οδηγό – και όχι μόνο, αν το περιστατικό συνέβαινε να γίνει ευρύτερα γνωστό – μέρος ενός ευρύτατου συνόλου ανθρώπων που, αν και γνωρίζει, δεν μιλάει. Κάτι χειρότερο: ότι αποτελεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, έναν κρίκο σ’ αυτήν την τεράστια προσπάθεια – σαν μια θεόρατη αλυσίδα – συγκάλυψης που επιχειρούν σκοτεινοί κυβερνητικοί, αλλά και άλλοι κύκλοι, ώστε να παραμένουν καλά και για πάντα θαμμένα σκάνδαλα που, κατά έναν περίεργο τρόπο, αν και τα γνωρίζει ως την τελευταία τους λεπτομέρεια, ακόμα και ο σχεδόν καθόλου πληροφορημένος για οτιδήποτε κάτοικος στις εσχατιές της επικράτειας, προκαλούν όπως ένα μυστικό που μας έχει απαγορευθεί με σχεδόν φασιστικό τρόπο η εξιχνίασή του. Μέσα σ’ ένα ταξί ένας άμοιρος, σε σχέση με κοινωνικώς και πολιτικώς επιλήψιμα τεκταινόμενα, επιβάτης μεταβαλλόταν, χάρη σε, Κύριος οίδε, για ποιους εξίσου αδιευκρίνιστους, ύποπτους και σκοτεινούς τρόπους, πληροφορημένο οδηγό του, σε υπόλογο και υπεύθυνο για τη διαιώνιση μιας ανώμαλης συνθήκης.