Οι άνθρωποι μιας νέας εποχής

Στην παραλία, η φίλη (όχι στην πρώτη νιότη, ούτε καν στη δεύτερη) ήταν βυθισμένη στο βιβλίο της. Στράβωσα το κεφάλι για να δω τον τίτλο. Δηλαδή κάτι είχα δει την προηγουμένη, αλλά ήθελα να βεβαιωθώ. Νόμιζα ότι δεν ήταν δυνατόν, αλλά ήταν και παραήταν. Είχε τίτλο «Ο υπέροχος εαυτός μου» και συγγραφέα κάποιον, όπως μου είπε, γκουρού της αυτοβελτίωσης. Εκείνη ήταν ενθουσιασμένη, εγώ είπα ό,τι είχα να πω και η κουβέντα σταμάτησε εκεί, δεν ήταν ο τόπος και οι συνθήκες κατάλληλα για σοβαρή συζήτηση. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ έναν άνθρωπο με εγγόνια στο Γυμνάσιο που, θεωρητικά, έχει κάνει το «ταξίδι» της αυτογνωσίας, άρα μπορεί να αναγνωρίσει τα τρωτά του σημεία (και δεν υπάρχει ενήλικος χωρίς τρωτά σημεία), να «φλερτάρει» με μία, υποτίθεται, υπέροχη εκδοχή του εαυτού του. Προσωπικά, θα αισθανόμουν περίεργα να με βλέπουν να διαβάζω ένα τέτοιο βιβλίο.