Χθες μας τελείωσε και ο Ιούλιος, ένας μήνας – ο μόνος του χρόνου – που, πάντα, είχα την εντύπωση ότι διαρκεί περισσότερο από τριάντα μία ημέρες. Σέρνεται ανάμεσα στην υποσχετικότητα του Ιουνίου και την κάπως μελαγχολική αποθέωση του Αυγούστου όταν ήδη έχεις αρχίσει να μετράς αντίστροφα. Σαν να ξεχειλώνει με κάποιον τρόπο ο χρόνος καθώς σε τραβούν από τη μία οι διακοπές και από την άλλη η πόλη που ακόμη λειτουργεί έστω και σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Ναι, ξέρω, πλακώνουν οι καύσωνες καθώς δεν έχουν αρχίσει ακόμη τα μελτέμια μα τους αντέχεις αφού έχεις πάρει ήδη τις πρώτες δόσεις θάλασσας και η προσμονή της καλοκαιρινής άδειας «ρίχνει» τη θερμοκρασία περισσότερους βαθμούς και από όσους είχε υποσχεθεί ότι θα τη ρίξει ο δήμαρχος Δούκας στην Αθήνα. Ενας μήνας που προκαλεί πλήθος συνειρμών έτσι όπως χάσκει ανάμεσα στον υπερρεαλισμό του Εμπειρίκου στο «Εις την Οδόν των Φιλελλήνων» (…Ητο Ιούλιος. Εις την οδόν διήρχοντο τα λεωφορεία κατάμεστα από ιδρωμένον κόσμο…) και τον λυρισμό του Ελύτη στο «Αξιον Εστί» (…Τον Ιούλιο κάποτε / μισανοίξανε τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου / την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν…).

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή