Καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα

Πρόσφατα βρέθηκα σε μία από τις πάλαι ποτέ ολυμπιακές εγκαταστάσεις της Αθήνας προκειμένου να παρακολουθήσω συναυλία αγαπημένης μπάντας από τα εφηβικά μου χρόνια. Φτάνοντας (αργοπορημένος, λόγω δουλειάς) διαπίστωσα πανικόβλητος ότι κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου – και πεζοδρομίου – ήταν κατειλημμένη από αυτοκίνητα και μηχανές. Στην απέλπιδα προσπάθειά μου να παρκάρω νομίμως, έφτασα στην είσοδο όχι ενός αλλά τριών περιφραγμένων οικοπέδων όπου η εικόνα ήταν σαφώς καλύτερη – δηλαδή θύμιζαν, απλώς, οργανωμένο πάρκινγκ. Οταν, όμως, ρώτησα τον «υπεύθυνο» με το φωσφοριζέ γιλεκάκι αν μπορούσα να σταθμεύσω σε συγκεκριμένο σημείο, σχετικά κοντά στην έξοδο ώστε να χάσω όσο το δυνατόν λιγότερο από τη συναυλία που ήδη άκουγα από μακριά, η απάντηση ήταν αρνητική. Στην ερώτησή μου, «γιατί, αφού υπάρχουν τόσες άδειες θέσεις», απρόθυμα με ενημέρωσε ότι αυτές κρατούνται για «άλλα οχήματα», χωρίς να διευκρινίσει τι ακριβώς εννοεί. Οι απορίες μου, ωστόσο, φαίνεται πως κούρασαν τον αεράτο παρκαδόρο και αμέσως μετά ήταν η σειρά του να με ρωτήσει: «Μεγάλε, είναι πέντε ευρώ, θα το αφήσεις ή όχι;». Ε, τότε κι εγώ τον ρώτησα αν δέχεται κάρτα. Γέλασε, γέλασα, έφυγα, πάρκαρα κάνα δυο χιλιόμετρα μακριά και έχασα πάνω από τη μισή συναυλία.