Μη μου μιλάς για καλοκαίρια

Εφέτος είναι το καλοκαίρι της νοσταλγίας του καλοκαιριού. Ποιου καλοκαιριού; Ενός που έχει ο καθένας στο μυαλό του, δεν το ξέρετε. Ενός καλοκαιριού ιδεατού που, στην πραγματικότητα, μπορεί και να μην υπήρξε ποτέ. Αυτή είναι άλλωστε η εποχή τού «Λεωφορείου ο Πόθος», η εποχή τού «Δεν θέλω ρεαλισμό, θέλω μαγεία». Και τα μαγικά φίλτρα των διακοπών (διότι τις καλοκαιρινές μας διακοπές νοσταλγούμε, όχι αυτό καθαυτό το καλοκαίρι) είναι ένα παζλ από αναμνήσεις δικές μας, αναμνήσεις άλλων, αφηγήσεις, αποσπάσματα από βιβλία, από ταινίες, στίχους ποιημάτων, φωτογραφίες, καρτ ποστάλ, λίγο ο «Αύγουστος» του Παπάζογλου, λίγο περισσότερο το «Καλοκαίρι» του Σαββόπουλου, ακόμη και ο Τόνι Πινέλι χωράει εδώ με το καλοκαίρι που «μαζί πηγαίναμε στην αμμουδιά / χέρι με χέρι και μ’ ένα αστέρι για συντροφιά». Ενα σωρό παρελθοντολογικά καλοκαιρινά κλισέ για στρωματσάδες στα μπαλκόνια, πλυσίματα με το λάστιχο στην αυλή της γιαγιάς, «Μίκυ Μάους» κάτω από σεντόνια που μύριζαν μαμαδίλα και υποβρύχιο βανίλια σε παγωμένο νερό. Τα ανακαλώ ακόμη κι εγώ που στο σπίτι της γιαγιάς μου δεν υπήρχε ούτε αυλή ούτε λάστιχο και δεν μπορούσα να φάω υποβρύχιο διότι φορούσα σιδεράκια στα δόντια.