Πέρασα πρόσφατα, μπροστά από τον Παιδικό Κήπο του Δημήτρη Πικιώνη στη Φιλοθέη και εισέπραξα μια εικόνα εγκατάλειψης και φθοράς. Είχα την αίσθηση, ήδη από τις αρχές του 2023, μετά την εντυπωσιακή εργοταξιακή περίφραξη με τυπωμένες φωτογραφίες του κήπου στην αρχική του μορφή, ότι τα έργα αποκατάστασης προχωρούσαν. Δυστυχώς όμως διαπίστωσα τη φθορά και κατάρρευση της περίφραξης ενός εγκαταλελειμμένου χώρου (εικ. 6), ανοιχτού προς πάσα βεβήλωση. Ενός φορτισμένου για μένα χώρου, μια και μετά τις δύσκολες ημέρες του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, αποτέλεσε το ασφαλές καταφύγιο, στις μυστικές εξόδους μου από τον χώρο όπου κρυβόμουν από την Ασφάλεια. Αργότερα τη δεκαετία του ’80, μένοντας πλέον πολύ κοντά, αποτέλεσε τον αγαπημένο κήπο χαράς της κόρης μου. Ανέκαθεν βέβαια με συγκινούσε το χειροποίητο και το ατελές, χαρακτηριστικό του Πικιώνη, και από φοιτητής είχα ευαισθητοποιηθεί με τον ξεχωριστό αυτό κήπο, που μαζί με τη διαμόρφωση του χώρου γύρω από την Ακρόπολη θεωρείται ότι αποτελούν τα δύο κορυφαία του έργα. Πρέσβευε την άρρηκτη σχέση αρχιτεκτονικής, γλυπτικής και εικαστικών τεχνών και αντιλαμβανόταν την αρχιτεκτονική ως κολάζ και τον αρχιτέκτονα ως μάστορα, που συνδυάζει ετερόκλητα στοιχεία με σύνθετο τρόπο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή