Ο τελευταίος (;) χορός

Η μη αναγνώριση του αποτελέσματος των εκλογών της περασμένης Κυριακής από την Ουάσιγκτον δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Νικολάς Μαδούρο. Εξάλλου, από την εποχή που ο Ούγκο Τσάβες έπαιρνε την εξουσία στη Βενεζουέλα, πριν από περίπου 25 χρόνια, οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν υπήρξαν ούτε μία στιγμή σύμμαχος της Βενεζουέλας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά επιχείρησαν να την αποσταθεροποιήσουν πολλάκις και με κάθε τρόπο – πότε με οικονομικό εμπάργκο, πότε με απόπειρες πραξικοπήματος τις οποίες στήριξαν, πότε με την ανακήρυξη εκ μέρους τους ως προέδρου ενός στελέχους της αντιπολίτευσης. Μέχρι στιγμής, καμία από τις παραπάνω προσπάθειες δεν απέδωσε τους καρπούς που ανέμεναν εκείνοι οι οποίοι τις σχεδίασαν. Κι αυτό είναι κάτι που οφείλεται κυρίως σε δύο παράγοντες: Αφενός, στην ευρύτατη και ενεργή στήριξη που παρείχαν εκατομμύρια Βενεζουελάνοι στον κληρονόμο του «τσαβισμού» και της μπολιβαριανής παράδοσης, συνεχίζοντας – παρά τις διαρκείς απογοητεύσεις – να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον, με τους ίδιους αφεντικά. Αφετέρου, στη στάση εκείνων των γειτονικών χωρών της Λατινικής Αμερικής που βρίσκονταν στον ίδιο πολιτικό και ιδεολογικό αστερισμό, οι οποίες δεν ήθελαν να δουν τον Μαδούρο και την κυβέρνησή του να καταρρέουν, καθώς γνώριζαν ότι κάτι τέτοιο ίσως άνοιγε την όρεξη και στους δικούς τους αντιπάλους.