Πριν από κάποια χρόνια, στην αίθουσα του πατριαρχικού θρόνου στο Φανάρι, είχα ρωτήσει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο για τη Μονή Εσφιγμένου. Το βλέμμα του σκοτείνιασε καθώς το σκέπαζε ο θυμός. «Πρόκειται για κοινούς καταληψίες που βρίσκονται παρανόμως εκεί» απάντησε. Λογικό. Για το Πατριαρχείο και την Ιερά Κοινότητα, η αδελφότητα της Μονής δεν βρίσκεται πίσω από τους χιλιόχρονους τοίχους του μοναστηριού. Βρίσκεται στις Καρυές, υπό τον ηγούμενο Βαρθολομαίο, με μοναστικό πλήρωμα 23 μοναχών. Αυτοί που βρίσκονται μέσα στο μοναστήρι δεν αναγνωρίζονται από κανέναν. Θεωρούνται ποινικοί με καταδικαστικές αποφάσεις εις βάρος τους και ελέγχονται για διασπάθιση της μοναστικής περιουσίας. Είναι μία αδιέξοδη κατάσταση που κρατάει εδώ και πενήντα χρόνια. Και οτιδήποτε τραβάει εις μάκρος, κάνει χώρο για την ανάπτυξη παράλληλων συστημάτων που προσπαθούν να αποκομίσουν οφέλη.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή