Ισως η ρίζα του προβλήματος να είναι ότι ο φιλελευθερισμός δεν αποτελεί κάτι συγκεκριμένο. Είναι ένα σύνολο θεσμών, μια παράδοση, ίσως ακόμη ένα ταμπεραμέντο, όπως έγραφε πρόσφατα ο Ανταμ Γκόπνικ στον New Yorker. Δεν έχει σαφείς κανόνες όπως οι ιδεολογικοί του ανταγωνιστές. Οι μαρξιστές, ας πούμε, θεωρούν ότι μια επανάσταση εναντίον της υπάρχουσας καπιταλιστικής τάξης είναι κάτι καλό. Οι χριστιανοδημοκράτες, πάλι, πιστεύουν ότι το σημείο καμπής στην ιστορία του Σύμπαντος ήταν η σταύρωση, και μυστηριώδης ανάσταση, ενός αντιφρονούντος ραβίνου πριν από δύο χιλιετίες στη Μέση Ανατολή. Ο φιλελευθερισμός, αντιθέτως, χαρακτηρίζεται τόσο από πίστη όσο κι από επιφύλαξη απέναντι στις ελεύθερες αγορές. Εναγκαλίζεται τη σοσιαλδημοκρατία και την ίδια στιγμή απορρίπτει τον κρατισμό της.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή