Αφήγημα

Το 2019, όταν ο Σχοινάς έπαιρνε μια θέση αντιπροέδρου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η κυβέρνηση μετέφραζε την επιλογή της να στείλει εκεί κάποιον χωρίς ένσημα απ΄ την εσωτερική πολιτική σκηνή αλλά με τεχνοκρατική εμπειρία στις Βρυξέλλες σαν «ψήφο εμπιστοσύνης» προς την Ελλάδα. Τότε, εκείνος αποδείκνυε «ότι η χώρα αναβαθμίζεται, πια, σε παράγοντα ισχύος και ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή σκηνή. Και ότι η πατρίδα μας αλλάζει ταχύτητα στο πλαίσιο της Ενωσης. Διαθέτοντας κύρος και στελέχη για σημαντικά χαρτοφυλάκια». Φέτος, η πρωθυπουργική απόφαση να την εκπροσωπήσει στο Κολέγιο των Επιτρόπων ένας περιφερειάρχης προερχόμενος από ένα άλλοτε γαλάζιο κάστρο, το οποίο πλέον παρουσιάζει ρωγμές στην εκλογική του οχύρωση, λανσαρίστηκε ως «μια επιλογή με πολιτικά χαρακτηριστικά, η οποία αναδεικνύει τη σημασία της Μακεδονίας και της Βόρειας Ελλάδας για την Ευρώπη». Επειτα από πέντε χρόνια κυβερνητικής θητείας, λοιπόν, το αφήγημα με το οποίο δικαιολογείται το μητσοτακικό κάστινγκ δεν δομείται για να συνομιλήσει η κυβέρνηση με την Ιστορία. Δομείται σαν ένα στόρι που θα της επιτρέψει να ξαναπροσεγγίσει όσους συντηρητικούς ψηφοφόρους από τα Τέμπη και πάνω εγκατέλειψαν τη ΝΔ για τον Βελόπουλο και τη Νίκη.