Το σκάνδαλο και η ανησυχία

Λίγα, πραγματικά πολύ λίγα, είναι αυτά που δυσκολεύεται κανείς τόσο πολύ να χωνέψει όσο το πόρισμα του Αρείου Πάγου για την υπόθεση των υποκλοπών, το οποίο έπεσε σαν βόμβα στη δημόσια ζωή της χώρας – βόμβα περίπου του ίδιου μεγέθους όπως και οι ίδιες οι υποκλοπές πριν από λίγα χρόνια. Και αυτό επειδή το σκάνδαλο των υποκλοπών είναι τόσο τερατώδες όσο δεν έζησε άλλο η Μεταπολίτευση. Τόσο, όσο εκείνα που έκαναν τη δημοκρατία να διαλύεται πριν από τη χούντα να μοιάζουν περίπου πταίσματα μπροστά του. Ενα σκάνδαλο που δεν προσομοιάζει σε ευρωπαϊκή δημοκρατία του 21ου αιώνα αλλά σε τριτοκοσμικό αυταρχισμό όπου το κράτος δικαίου, το Σύνταγμα και η δημοκρατία είναι άγνωστες έννοιες. Και που κλονίζει βαθύτατα την πίστη ότι οι πολίτες αυτής της χώρας μπορούν να θεωρούν τη Δικαιοσύνη ως τον πυλώνα του πολιτεύματος που εκπληρώνει τον ύπατης σημασίας ρόλο της για την εύρυθμη λειτουργία του. Γιατί όσους και όποιους νομικισμούς κι αν επιστρατεύσει κάποιος για να φτάσει στα συμπεράσματα αυτού του πορίσματος (αν υπάρχουν και επαρκείς τέτοιοι, μένει να φανεί), δεν μπορεί να κάνει τη νύχτα μέρα. Επειδή η νύχτα, πολύ απλά, δεν είναι μέρα. Και να το επιχειρεί αυτό η πολιτική εξουσία είναι ένα ζήτημα. Το να το κυρώνει όμως η ανώτατη βαθμίδα της Δικαιοσύνης είναι εντελώς άλλης τάξεως θέμα που φέρνει μια μαύρη ημέρα η οποία θα τη συνοδεύει εις το εξής εσαεί.