Η κινηματογραφική δημιουργία, ό,τι και αν αυτό σημαίνει, ό,τι αν αυτό συνεπάγεται, είναι ένα ζήτημα που έχει απασχολήσει δεκάδες σκηνοθέτες του κινηματογράφου και μάλιστα από τα χρόνια του βωβού – αρκεί να θυμηθεί κανείς τον αριστουργηματικό «The cameraman» (1928) του Μπάστερ Κίτον. Με οδηγό του το διήγημα του Αλμπέρτο Μοράβια, ο Ζαν Λικ Γκοντάρ το 1963 παρουσίασε την «Περιφρόνηση», ενώ μια δεκαετία αργότερα ο Φρανσουά Τριφό θα αποσπούσε το Οσκαρ καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας για την «Αμερικανική νύχτα», που με σχεδόν αυτοβιογραφικό τρόπο αναφέρεται σε όλα τα προβλήματα που έχει στo κεφάλι του ένας σκηνοθέτης ενώ γυρίζει μια ταινία. Στην Ελλάδα, σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Περάκης («Αρπα κόλλα») αλλά και ο Θόδωρος Αγγελόπουλος («Το μετέωρο βήμα του πελαργού») έχουν με διάφορους τρόπους περάσει στο έργο τους την αγωνία του κινηματογραφιστή σε συνάρτηση με τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει στη δημιουργία μιας ταινίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή