Toν γνωρίζω πολύ πριν από τη δεκαετία του 1990, όταν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον συνάντησα για πρώτη φορά από κοντά. Θα πρέπει να ήταν το 1993. Αλλά τον ήξερα ήδη γιατί μαζί με τον Γιώργο Χρυσοβιτσάνο, τον Γιάννη Μπακογιαννόπουλο και τον Ανδρέα Τύρο ο Αλέξης Δερμεντζόγλου ήταν ένας από τους έλληνες «δασκάλους» μου στην κριτική κινηματογράφου. Λέγοντας δάσκαλος βέβαια, εννοώ τη σχέση που είχα ως αναγνώστης των κειμένων τους – δεν κάθισα δηλαδή σε κάποιο θρανίο με εκείνους απέναντι στην έδρα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή