Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη 10η Ιουνίου, από τότε, δηλαδή, που σε ολόκληρη την Ευρώπη το θέμα συζήτησης ήταν η άνοδος των ακροδεξιών δυνάμεων στις ευρωεκλογές. Μπορεί η αύξηση των ποσοστών τους να μην ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο περίμεναν. Μπορεί όλοι να συνειδητοποιήσαμε ότι οι ευρωπαίοι ακροδεξιοί είναι χωρισμένοι σε δύο μπλοκ, τα οποία δύσκολα θα συνασπιστούν προκειμένου να απειλήσουν σοβαρά την ευρωπαϊκή δημοκρατία. Ωστόσο, οι εικόνες από τις ταραχές στη Βρετανία υπενθυμίζουν με τον πιο έντονο τρόπο πως ο κίνδυνος συνεχίζει να υπάρχει.

Συνεχίζει επειδή η ρητορική και οι εμμονές της εν λόγω πλευράς του πολιτικού φάσματος φαίνεται πως έχουν απήχηση σε μια μερίδα πολιτών. Δυστυχώς, έστω κι αν αποτελούν μειοψηφία, οι άνθρωποι που είναι έτοιμοι να πιστέψουν σε fake news, τα οποία τροφοδοτούν την Ακροδεξιά, βρίσκονται ανάμεσά μας. Κι οι πολέμιοι των ανοιχτών κοινωνιών δεν χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλεύονται τα κατώτερα ένστικτά τους προκειμένου να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.

Γι’ αυτό, κάθε ευρωπαϊκή χώρα – της δικής μας συμπεριλαμβανομένης – πρέπει να παραμείνει σε επαγρύπνηση. Να φροντίσει να ενδυναμώνει τους θεσμούς που ορθώνουν δημοκρατικό ανάχωμα απέναντι στην Ακροδεξιά. Να απαντά στις ανησυχίες των πολιτών της και να μην αφήνει τους ακραίους να δίνουν τις δικές τους, λανθασμένες, απαντήσεις. Γιατί μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα κάποια στιγμή οι πρώτοι να μη δελεάζονται από τις υποσχέσεις των δεύτερων.