Η εισβολή των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ) στην Κύπρο το 1974, παρά τις επιχειρησιακές αδυναμίες της, θεωρείται μία από τις πλέον πετυχημένες αμφίβιες επιχειρήσεις της μεταπολεμικής περιόδου διεθνώς (βλ. ενδεικτικά, Edward J. Erickson και Mesut Uyar, Phase Line Attila – The Amphibious campaign for Cyprus, Marine Corps University Press, 2020).  Ως πολεμική επιχείρηση, η εισβολή αποτέλεσε τόσο την κορύφωση όσο και το κυρίαρχο κίνητρο του τότε εκσυγχρονισμού των ΤΕΔ. Οταν διαπίστωσαν οι τούρκοι αξιωματικοί ήδη από τις απαρχές της δεκαετίας του 1960 ότι δεν είναι ικανοί να επέμβουν στρατιωτικά στην Κύπρο, δημιούργησαν τις επίλεκτες μονάδες, απέκτησαν τον απαραίτητο εξοπλισμό, επωφελήθηκαν από την επιχειρησιακή τεχνογνωσία του ΝΑΤΟ, ώστε να μπορέσουν να διεξαγάγουν το πολύπλοκο και ριψοκίνδυνο εγχείρημα της εισβολής στην Κύπρο. Αυτή η συστηματική προσπάθεια επωφελήθηκε όμως από ένα αρκούντως συνεκτικό σώμα ανώτατων αξιωματικών, υπό την ηγεσία ενός θεσμικά ενισχυμένου Αρχηγού και Γενικού Επιτελείου Ενόπλων Δυνάμεων, που προέκυψε μετά το πραξικόπημα κατά του Μεντερές το 1960.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή