Μια «Μινωική Τελετουργία» που έγραψε ιστορία

Στις 24 και 25 Αυγούστου 1959 η χορογράφος Βάλια Βογιατζίδου επιχειρεί να δείξει στους κατοίκους της πόλης του Ηρακλείου ένα τολμηρό εγχείρημα συμπράττοντας με το Λύκειον Ελληνίδων Ηρακλείου για την παράσταση του χοροδράματος «Μινωική Τελετουργία». Πρόθεσή της ήταν να αναβιώσει αυτό που η αρχαιολογική σκαπάνη είχε φέρει στην επιφάνεια από τα ίχνη της θρησκείας του μινωικού πολιτισμού: μία τελετουργία για τον θνήσκοντα βλαστικό θεό. Τον κύκλο δηλαδή γονιμότητας της Μητέρας Γης από τον θεό της βλάστησης, κύκλο γέννησης – θανάτου σε ένα χορόδραμα εμπνευσμένο από τα αρχαιολογικά κατάλοιπα. Λόγω απουσίας γραπτών μαρτυριών η χορογράφος του Ηρακλείου με τη βοήθεια του επιστήμονα και ερευνητή του μινωικού πολιτισμού Νικόλαου Πλάτωνα και του αρχαιολόγου Στυλιανού Αλεξίου δημιούργησε μια χορογραφική σύνθεση με την καλλιτεχνική φαντασία της εμπνευσμένη ωστόσο από τα στοιχεία των μινωικών αρχαιοτήτων, παραστάσεις από τοιχογραφίες, ρυτά, σφραγιδόλιθους, δαχτυλίδια. Το ένστικτο της Βάλιας Βογιατζίδου οδήγησε την έμπνευσή της στον ίδιο δρόμο που επιλέγουν σήμερα οι αρχαιολόγοι για να ανακαλύψουν την καθημερινότητα του παρελθόντος. Μέσω της έρευνας δηλαδή των υλικών καταλοίπων αρχαίων πολιτισμών, αφενός ανασύρουν στην επιφάνεια τον τρόπο ζωής που συνίσταται στην υλική απτή καθημερινότητα και αφετέρου τον τρόπο σκέψης, δηλαδή την πνευματικότητα και τη δομή του άυλου, παράμετρος που επίσης καθορίζει τον τρόπο ζωής και η οποία δεν αφήνει πίσω της απτά στοιχεία.