Η τελευταία φορά που συγκινήθηκα με μια ολοκληρωμένη αφήγηση ήταν διαβάζοντας το Γράμμα Αγάπης του Τζορτζ Σόντερς, στο Μέρα απελευθέρωσης (Ικαρος, 2024), γραμμένο ως επιστολή, από κάποιον παππού προς το εγγονό του – χειρόγραφη, όχι ηλεκτρονική – για λόγους διαδικτυακής ασφάλειας, σε μια μετααποκαλυπτική Αμερική του κοντινού μέλλοντος. Το διήγημα επιχειρεί μιαν αποτίμηση της περιόδου που διανύουμε αλλά και την απόδοση ευθυνών σε όλους μας που επιτρέψαμε – σχεδόν από αμέλεια και άγνοια κινδύνου – να παραδοθεί η κοινωνία σε μια φασίζουσα νοοτροπία, φαινομενικά, χωρίς επιστροφή. Η πικρή (ενίοτε γλυκόπικρη) αίσθηση της μικρής φόρμας του Σόντερς, καθώς και η δυστοπική, αλληγορική του διάθεση, πρωτοστατούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή