Είμαστε γενικά ένας λαός που γκρινιάζει. Oλα μάς φταίνε: το κράτος, η κυβέρνηση, η Βουλή, τα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης, οι δυνάμεις ασφαλείας, η Ευρώπη, ο δήμαρχος, ο γείτονας. Σε κανέναν δεν έχουμε εμπιστοσύνη. Κι ούτε αισιοδοξούμε ότι τα πράγματα θα φτιάξουν. Αυτό αντανακλάται και στη συναισθηματική μας κατάσταση: η Ελλάδα ήταν στην 64η θέση φέτος στον παγκόσμιο δείκτη ευτυχίας, πάντα τελευταία στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχοντας κατρακυλήσει μάλιστα και έξι θέσεις σε σχέση με πέρυσι.

Οι αιτίες αυτού του φαινομένου είναι σύνθετες – και δεν μπορούμε φυσικά να ξεχνάμε ότι περάσαμε μια τεράστια κρίση, για την οποία φέρουμε μεγάλο, αλλά όχι όλο το μερίδιο της ευθύνης. Αυτός ο ζόφος, όμως, είναι αντιπαραγωγικός. Και πρέπει να αξιοποιηθούν όλες οι δυνατές ευκαιρίες για να μετριαστεί. Μία από τις ευκαιρίες αυτές είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ολοκληρώνονται αυτό το Σαββατοκύριακο.

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι η Ελλάδα κέρδισε φέτος περισσότερα μετάλλια από το Ρίο ντε Ζανέιρο και το Τόκιο. Ούτε ότι έσπασαν και ορισμένα ρεκόρ: ο Απόστολος Χρήστου πήρε το πρώτο ελληνικό μετάλλιο σε πισίνα σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ ο Λευτέρης Πετρούνιας έγινε ο πρώτος αθλητής στους κρίκους που έχει κατακτήσει τρία ολυμπιακά μετάλλια. Αυτό που μας κάνει, ή εν πάση περιπτώσει πρέπει να μας κάνει, να αισιοδοξούμε είναι η σεμνότητα αυτών των νέων παιδιών, ο τρόπος με τον οποίο εισπράττουν την επιτυχία τους, το παράδειγμα που δίνουν ότι όποιος επιμένει μπορεί στο τέλος να τα καταφέρει. Ο Μίλτος Τεντόγλου δήλωσε μόλις κέρδισε το δεύτερο συνεχόμενο χρυσό μετάλλιο ότι… δεν ήταν και πολύ καλός. Ο Εμμανουήλ Καραλής ανέβηκε στο βάθρο παρόλο που υπέστη για χρόνια ρατσιστικές επιθέσεις. Κι ύστερα οι δυο τους γιόρτασαν τα μετάλλιά τους με μια σειρά φωτογραφιών που κάθε άλλο παρά ακολουθούν την «πολιτική ορθότητα».

Η χαρά που μας έδωσαν οι ολυμπιονίκες μας είναι ανεκτίμητη. Ακόμη και οι ήττες ήταν «γλυκές»: τόσο η εθνική ομάδα μπάσκετ όσο κι εκείνη του πόλο εκπροσώπησαν πανάξια τα ελληνικά χρώματα. Ας κρατήσουμε ζωντανή αυτή την ελπίδα. Ας επενδύσουμε σ’ αυτήν. Κι ας μην αφήσουμε να την τσαλακώσει η γκρίνια.