Οι απόμαχοι του αστικού καλοκαιριού

Ξυπνάνε την αυγή με αγωνία. Κοιτάζουν μέσα από τις γρίλιες ευχόμενοι να είναι όλα όπως τα άφησαν το βράδυ. Ξεμυτίζουν μόλις ανοίξουν τις πόρτες τα μαγαζιά ή η λαϊκή της γειτονιάς. Κινούνται αργά, με προσοχή, με κόπο. Επιλέγουν με ευλάβεια τα προϊόντα που χρειάζονται. Νοσταλγούν, επιθυμούν, θυμώνουν όταν αδυνατούν να αγοράσουν κάτι περιττό… Τα σύκα βρίσκονται στα ύψη! Η φέτα είναι απλησίαστη! Απορούν και ανταλλάσσουν απόψεις με ανακούφιση που γίνονται δεκτοί, που συμμετέχουν. Επιστρέφουν ακόμη πιο αργά μιας και απειλούνται. Από τον καύσωνα. Από το σώμα. Από τον χρόνο. Σφραγίζουν την πόρτα του σπιτιού με χαρμολύπη. Πίνουν ένα ποτήρι με νερό. Πλένουν τα χέρια με ενδελέχεια. Σπάνια κοιτάζουν το είδωλό τους στον καθρέφτη. Φτιάχνουν καφέ και κάθονται στον «θρόνο» τους. Απέναντι από τον ανεμιστήρα ή τον κλιματισμό. Μπροστά στην τηλεόραση – την πύλη προς τον κόσμο. Με ένα κουμπί, βρίσκονται σε μια εξωτική παραλία, σε ένα ακριβό εστιατόριο, στα νιάτα τους που λησμονούν κάθε τόσο. Η ονειροπόληση διακόπτεται από μια πυρκαγιά. Ροκανίζει δέντρα, δάση, σπίτια, άτυχα κορμιά. Την πύρινη λαίλαπα διαδέχονται οι βομβαρδισμοί. Στην Ουκρανία. Στη Λωρίδα της Γάζας. Σε τόπους που δεν συγκρατούν τα ονόματά τους. Άνθρωποι τρέχουν σαν κυνηγημένοι, σέρνονται βαριά τραυματισμένοι, κρέμονται σαν εσταυρωμένοι… Ποια είναι ετούτη η «Χαμάς»; Ποιος είναι ο νέος αρχηγός της; Τα άκρα των ηλικιωμένων ιδρώνουν, στάζουν, μουλιάζουν.