Δεσμοί που μένουν στον χρόνο

Αν κάτι δεν μπορεί να αμφισβητήσει ο οποιοσδήποτε, αυτό σχετίζεται με το «δέσιμο» των αθλητών μεταξύ τους. Η κοινή προσπάθεια, η θέληση να πιάσουν τον στόχο τους, να ξεπεράσει η ομάδα τη συγκομιδή μεταλλίων άλλων διοργανώσεων, έφερε χαμόγελα και παράλληλα έκανε το τιμ να λειτουργεί ως «μια γροθιά». Για να αποδειχθεί πως το σκεπτικό ήταν «ένας για όλους και όλοι για έναν». Κάποιες στιγμές δεν γίνεται να μην επισημανθούν. Το πόσο, για παράδειγμα, αγωνιούσε ο Κώστας Παπανικολάου όταν έδινε την ξεχωριστή παράσταση στους κρίκους ο μυθικός Λευτέρης Πετρούνιας. Και λίγες ώρες αργότερα, βράδυ Κυριακής ήταν,  όταν ο χάλκινος Ολυμπιονίκης συνάντησε τα μέλη της εθνικής μπάσκετ στο Παρίσι και οι πάντες τον αποθέωσαν. Οπως με χειροκροτήματα και επευφημίες, υποδέχθηκαν τον Πετρούνια, τον σήκωσαν μάλιστα στον αέρα (!), οι αθλητές του πόλο με την επιστροφή του στα καταλύματα της ομάδας. Και με τον Μανόλο Καραλή, ένα 24ωρο μετά, ίδιες εικόνες. Η συγκίνηση της Στεφανίδη την ώρα των αλμάτων, των πτήσεων του επικοντιστή. Ο Πετρούνιας που του άνοιξε την αγκαλιά μετά τον θρίαμβο. Τα συγχαρητήρια από όλους και  η… νύχτα μέρα όταν ο άλτης γύρισε στο Χωριό. Μήπως, όμως, στο μπάσκετ δεν είχαμε κάτι αντίστοιχο; Βρέθηκαν αθλητές στις εξέδρες κατά τη μάχη της Ελλάδας με τη Γερμανία. Για να είναι κοντά στους διεθνείς.