Να σταματήσει η ανέγερση καταλυμάτων στα υπερδομημένα νησιά

Ο «υπερτουρισμός» είναι μια πραγματικότητα των τελευταίων χρόνων και δηλώνει ουσιαστικά την υπερεπιβάρυνση – υποβάθμιση των συνθηκών ζωής – κυρίως σε τόπους με ιδιαίτερη μικροκλίμακα. Δεν πρόκειται για μια διαπίστωση δική μας, ελληνική. Ξεκινάει κυρίως από την Ευρώπη καθώς οι λαοί της βρέθηκαν απροετοίμαστοι στην αντιμετώπιση του φαινομένου του υπερτουρισμού. Στην Ελλάδα το φαινόμενο αυτό συνδυάζεται με τα ήδη υπερδομημένα νησιά μας, δηλαδή το οικιστικό ξεχείλωμα που φέρνει την καταστροφή. Η καταστροφή ξεκινάει από την παραθεριστική κατοικία. Από τη δεκαετία του ’90 και μετά, με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού απέκτησε δεύτερη κατοικία, είτε στο χωριό της καταγωγής του είτε – σε μεγαλύτερο βαθμό – στα νησιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αλλοιωθούν ορισμένα νησιά πρώτης γραμμής – και δεν εννοώ μόνον τη Μύκονο και τη Σαντορίνη –, νησιά που πλέον ασφυκτιούν, δεν υπάρχει ελεύθερη γη. Ο πρωτογενής τομέας που ως τις αρχές της δεκαετίας του ’80 κάλυπτε αυτοτελώς τις διατροφικές ανάγκες των νησιωτών, στις μέρες μας έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Τα περισσότερα προϊόντα διατροφής εισάγονται, για να μην αναφερθώ στο τρομακτικό θέμα του νερού. Σήμερα στα νησιά οι κάτοικοί τους έχουν καλύψει τις οικιστικές τους ανάγκες, ή καλύτερα τις έχουν υπερκαλύψει καθώς έχουν αποκτήσει και κτίσματα εισοδήματος. Επομένως στα υπερδομημένα νησιά θα πρέπει να σταματήσει ολοσχερώς η ανέγερση καταλυμάτων εκμετάλλευσης. Οπως επίσης να υπάρξει καθορισμός του αδόμητου τοπίου. Οικοπεδική έκταση με κλίση πάνω από 30% να μη δομείται. Αυτό ισχύει για νησιά, όπως για παράδειγμα, η Σέριφος, η Κύθνος, από το 2002 με τα τότε εκδοθέντα προεδρικά διατάγματα όρων και περιορισμών δόμησης. Επομένως καθορισμός του αδόμητου τοπίου με ταυτόχρονη αυστηροποίηση των κανόνων δόμησης.