Ηταν μια γιορτή αποχαιρετισμού. Που άφησε θλίψη παρόμοια με εκείνη που νιώθουν οι εραστές κάποιου ανέφικτου μεγάλου έρωτα. Το Παρίσι των Ολυμπιακών Αγώνων αγαπήθηκε. Από αθλητές, θεατές των σταδίων αλλά και το τηλεοπτικό κοινό. Η πόλη – σύμβολο μιας μάταιης ευτυχίας, όπως την αναζήτησαν οι λογοτεχνικές ηρωίδες του 19ου αιώνα στα στολίδια και στις τουαλέτες τους, ξεπρόβαλε στις οθόνες εντός και εκτός του Stade de France: με τις αναλαμπές στις κερκίδες σαν το φως χιλιάδων πυγολαμπίδων που αναβοσβήνουν για να διασώσουν ελπίδες χαράς και ομόνοιας στους λαούς της οικουμένης. Με τη μαυροντυμένη φιγούρα της πληθωρικής Γαλλίδας Ιζέτ που με τον δικό της urban pop λυγμό έκλεισε τη γιορτή των πυροτεχνημάτων τραγουδώντας «My way» στην κεντρική σκηνή του σταδίου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή