Εδρα

Σε ποιον ανήκει η έδρα, στον βουλευτή ή στο κόμμα; Το ερώτημα επιστρέφει στην πολιτική επικαιρότητα συχνά. Και πάντα παρουσιάζεται σαν δίλημμα αιτιότητας ανάλογο εκείνου με το αβγό και την κότα – αφού ούτε οι επαγγελματίες του πολιτικού συστήματος δεν μπορούν να υποστηρίξουν με σιγουριά πως μια έδρα κερδίζεται είτε μόνο χάρη στην προσωπικότητα του υποψηφίου, είτε μόνο εξαιτίας της απήχησης του κόμματος με το οποίο κατεβαίνει. Οταν η συζήτηση δεν αφορά τη δική τους πλευρά, παραδέχονται πως στην πράξη το μισό κοινοβουλευτικό έδρανο είναι του βουλευτή και το υπόλοιπο μισό του κόμματος που τον έβαλε στα ψηφοδέλτιά του – επειδή κι οι δυο έχουν δουλέψει για να αποκτηθεί. Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις που ο εκπρόσωπος του έθνους κι η πολιτική δύναμη με την οποία εξελέγη χωρίζουν, όμως, οι διαπραγματεύσεις του διαζυγίου δεν γίνονται με τόση σκανδιναβική ψυχραιμία. Το μεσογειακό ταμπεραμέντο κυριαρχεί. Τα προεδρικά επιτελεία κι οι πιστοί σ΄ αυτά εθνοπατέρες απαιτούν να παραδοθεί η έδρα. Ή, όπως συμβαίνει τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, αξιώνουν να ορίσουν εκείνα ποιος από τους επιλαχόντες θα την πάρει.