Δεν έχω αντίρρηση, όταν δεν πετυχαίνει η αποχώρηση καταληψιών με άλλον τρόπο

Κατ’ αρχάς θεωρώ απαραίτητη την επέμβαση της Αστυνομίας στα πανεπιστήμια, μόνον αν δεν υπάρχει άλλος τρόπος απομάκρυνσης των καταληψιών. Αυτό που λέω δεν είναι μια γνώμη θεωρητική, είναι κάτι που το έχω εφαρμόσει στην πράξη. Οταν εξελέγην πρύτανης, στα 1983, ήταν σε έξαρση το φοιτητικό κίνημα, αλλά, πολλές φορές, και οι ακραίες εκδηλώσεις που κατέληγαν σε καταλήψεις. Για να κάνω μια παρένθεση, πρωταγωνιστικό ρόλο στις καταλήψεις, σε σχέση με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, είχε τότε το ΚΚΕ εσωτερικού που, όπως είναι γνωστό, πήρε διάφορες ονομασίες και σήμερα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ήταν το ΚΚΕ, όπως θα φανταζόταν κανείς. Αντίθετα, λειτουργούσε προστατευτικά όταν υπήρχε κίνδυνος να καταληφθεί η Νομική Σχολή. Τους φωνάζαμε και μας έστελναν οικοδόμους που δεν άφηναν τους αναρχοαυτόνομους από τα Εξάρχεια – τους κύριους υποκινητές των καταλήψεων στον αριστερό χώρο – να μπουν στο πανεπιστήμιο. Για να είμαι ειλικρινής, σε αρκετές καταλήψεις, προσπαθούσαμε να τους βγάλουμε από το πανεπιστήμιο, χωρίς βία και χωρίς αστυνομία, και συνήθως τα καταφέρναμε. Επαιρνα μάλιστα μαζί μου τον Μανώλη Γλέζο, ένα πρόσωπο σεβαστό από τους καταληψίες που τους πήγαινε στα γραφεία της ΕΔΑ, που ήταν δίπλα στον Δικηγορικό Σύλλογο, ώστε να αισθάνονται ασφαλείς.