Ελεγχος

Στα εγχειρίδια πολιτικού μάρκετινγκ οι αυτοψίες παρουσιάζονται σαν αντανακλαστική κίνηση στις φυσικές καταστροφές επειδή εκπέμπουν το μήνυμα της γρήγορης κρατικής αντίδρασης – εξού κι ο Πρωθυπουργός άφησε δύο φορές τη Δευτέρα το Μαξίμου για το war room της Πολιτικής Προστασίας. Αν τις κάνει αντιπολιτευόμενος, βέβαια, διακηρύττουν την ενσυναίσθηση και την ετοιμότητά του να ασκήσει κριτική στην κυβέρνηση (κι όπως παραδέχονται οφ δε ρέκορντ μπαρουτοκαπνισμένοι της πολιτικής αντιπαράθεσης, είναι ευκολότερες, αφού οι πληγέντες είναι οργισμένοι με τους αντιπάλους τους). Ωστόσο, τα πολιτικά οφέλη δεν είναι δεδομένα. Εξαρτώνται από τις λεπτομέρειες της εκτέλεσής τους. Και σπάνια αλλάζουν δραστικά την εικόνα που έχει ήδη σχηματίσει η κοινή γνώμη για κάποιον. Γιατί αν π.χ. η αντιπολίτευση καταγγέλλει πως το νέο δόγμα πολιτικής προστασίας είναι ανεπαρκές για την εποχή της κλιματικής κρίσης, οι πολίτες ίσως αναρωτηθούν για ποιον λόγο δεν φρόντισε να φωτίσει τα κενά του όταν το συζητούσαν κοινοβουλευτικά – για ποιον λόγο, δηλαδή, δεν έκρινε ότι αξίζει να ανεβάσει τα ντεσιμπέλ (όπως επιλέγει σε άλλα, πιο χοτ από το κλίμα, θέματα) προληπτικά, μια και ομνύει στην αξία της πρόληψης. Αντιπολιτευτικός έλεγχος δεν σημαίνει μόνο καταψήφιση από αυτοματισμό. Σημαίνει κι ανάδειξη των προβληματικών σημείων μιας κυβερνητικής πρωτοβουλίας που ενδέχεται να κοστίσουν.