Αγωγή και συμπεριφορά

Ο διευθυντής του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου φοιτούσα μεταξύ 1972 και 1978, μοίραζε χαστούκια σε όσους ατακτούσαν στην πρωινή γραμμή για την προσευχή. Ο αείμνηστος φιλόλογός μας στο ίδιο Σχολείο, πολύτεκνος γονιός, Λεωνίδας Χ. μας είχε πει ότι η καλύτερη παιδαγωγική μέθοδος είναι μια σφαλιάρα την κατάλληλη στιγμή. Ενας άλλος φιλόλογός μας επίσης, ο Νικόλαος Λ., σε περίπτωση άγνοιας ή… αταξίας τραβούσε το μαλλί από τους κροτάφους. Ο πατέρας μου δεν μας χτύπησε ποτέ, αλλά ασκούσε λεκτικά τη δέουσα τρομοκρατία. Η μάνα μου μάς τραβούσε κι από ένα μπερντάκι, όπως το έλεγε, ακόμη κι αν πέφταμε, χτυπούσαμε και ματώναμε. Μάλιστα ο αδελφός μου, ο Ευριπίδης ήταν και είναι ένα πολύ ήσυχο και ευγενικό αγόρι, πατέρας πλέον ενός αγοριού και μιας κόρης. Οταν ήταν 6-7 χρόνων η κόρη του, προ εικοσαετίας θαρρώ, την τιμώρησε για κάποιον λόγο, στέλνοντάς την με σβηστό φως στο δωμάτιο. Η ανιψιά μου, λοιπόν, βγήκε στο μπαλκόνι σκούζοντας «Βοήθεια, γείτονες, οι γονείς μου με κακοποιούν!». Αφού ο μπαμπάς της τη βούτηξε και την έβαλε μέσα, εκείνη συνέχισε απειλώντας ότι την επόμενη φορά θα τους καταγγείλει στην αστυνομία για άσκηση γονεϊκής βίας. Οταν έπειτα από λίγα χρόνια διηγήθηκα το περιστατικό αυτό γελώντας και χαριτολογώντας σε μεταπτυχιακούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με επέπληξαν για την ελαφρότητα της αφήγησής μου απαιτώντας να ανακαλέσω το εν κατακλείδι βάρβαρο σχόλιό μου πως θα έπρεπε να της τραβήξει ακόμη μια φάπα!