Φωτιά χωρίς καύσιμη ύλη;

Αρκούν, άραγε, όλα αυτά για να φωτιστούν περισσότερο ορισμένες από τις πλευρές και τα αίτια των ταραχών που συγκλόνισαν τη Βρετανία και θεωρούνται οι πιο σοβαρές από το 2011; Αν και εξαιρετικά ενδιαφέροντα, η ουσία είναι πως αφήνουν αναπάντητα κάποια μείζονα ερωτήματα: Μπορούν οι ταραχές και ειδικά αυτές που έχουν μεγάλη έκταση και διάρκεια, να εκδηλωθούν ως «κεραυνός εν αιθρία» σε μια κοινωνία η οποία δεν γεννά την «καύσιμη ύλη» που τις τροφοδοτεί; Μπορούν, δηλαδή, κάποιες χιλιάδες άνθρωποι – συνήθως, αλλά όχι πάντα, νέοι – έστω και μειοψηφικά, να φτάσουν σε τέτοιου είδους ενέργειες, χωρίς να υπάρχει το υπόβαθρο της οργής, της απελπισίας και της έλλειψης προοπτικής; Γιατί να αναζητήσουν εχθρούς, όταν η «πίτα» φτάνει για όλους και δεν τους έχουν ανάγκη; Γιατί να ψάξουν, για παράδειγμα, εκείνους που προκαλούν ουρές στα νοσοκομεία, όταν δεν υπάρχουν πολύμηνες ή και πολυετείς λίστες αναμονής;  Η αλήθεια είναι πως ειδικά στην περίπτωση της Βρετανίας, αυτοί που έδωσαν την πιο ηχηρή απάντηση σε ορισμένα από τα παραπάνω ερωτήματα ήταν οι «άλλοι», που ξεκαθάρισαν δυναμικά ότι αν και έχουν πολλά κοινά προβλήματα με τους «ταραχοποιούς», η λύση δεν βρίσκεται εκεί που επεδίωξαν να την αναζητήσουν, με τις «ευλογίες» της Ακροδεξιάς και του Φάρατζ.  Κι εδώ, στην κατάληξη της ανάλυσής του, ο Κούπερ επισημαίνει κάτι που μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμο: «Οι βρετανικές πόλεις είναι ανάγκη να οικοδομήσουν μια αίσθηση κοινότητας η οποία υπερβαίνει την εθνότητα. Ομως, οι τάξεις των εκκλησιών, των συνδικάτων και των πολιτικών κομμάτων αραιώνουν επί δεκαετίες». Μήπως γιατί θεωρήθηκαν συνυπεύθυνοι για όλα τα δεινά που αποτελούν αιτίες των ταραχών, οι οποίες αναμένουν την κατάλληλη ευκαιρία ή μια έξυπνη παραπληροφόρηση για να εκδηλωθούν;