Στη μεγάλη πυρκαγιά της Βορειοανατολικής Αττικής, και σε κάθε πυρκαγιά, δεν κάηκε «πράσινο», όπως συνηθίσαμε να λέμε και να ακούμε κατά κόρον αυτές τις μέρες. Ενα χρώμα δεν καίγεται. Αυτά που κάηκαν ήταν 99.480 στρέμματα μεικτής δασικής και περιαστικής δασικής έκτασης. Ηταν πεύκα, ελιές, θάμνοι, φρύγανα, κηπευτικά, αμπέλια, λουλούδια… Ηταν και η, αθέατη πολλές φορές, ζωή που φιλοξενούσαν: τα φίδια, οι χελώνες, οι αλεπούδες, τα σκουλήκια, τα αλογάκια της Παναγίας, τα κοτσύφια, οι τσαλαπετεινοί, τα σαμιαμίδια… Ενα ολόκληρο ζωντανό οικοσύστημα, με δυο λόγια, μια αλυσίδα με μικρούς και μεγάλους κρίκους, που όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου, είναι απαραίτητοι. Ενα μεγάλο παράλληλο κεφάλαιο αφορά και τις δεκάδες χιλιάδες αναμνήσεις που μπορεί να κρύβονται σε ένα χωμάτινο μονοπάτι, έναν βράχο, ένα αμπέλι, ένα ξέφωτο, ένα δροσερό αεράκι ανάμεσα στα πεύκα. Αλλά αυτά είναι προσωπικά και υποκειμενικά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή