Χρειάζεται μεγάλη προσοχή, μελέτη και διονυσιακή έμπνευση

Θέλω να κάνω σαφές ότι μιλώ εμπειρικά ως καλλιτέχνις – ερευνήτρια, όχι ως φιλόλογος ή θεωρητικός του θεάτρου. Ακόμα να τονίσω ότι δεν θεωρώ τίποτε «ιερό». Η όποια σύνδεση με οτιδήποτε θρησκευτικό πιστεύω ότι οδηγεί σε στείρους δογματισμούς, μυωπικής προγονολατρίας, που αντίκειται στην ίδια τη φύση του θεάτρου. Εχουμε μόνο τα κείμενα. Μπορούμε όμως να διακρίνουμε μια κοινή βασική δομή σε όλους τους ποιητές, ανεξάρτητα από το ιδιαίτερο στίγμα. Δομικά στοιχεία είναι η ύπαρξη Χορού, το συλλογικό, σε αντιδιαστολή με το άτομο, η συνύπαρξη Λόγου – Μέλους – Ορχησης. Ολα βρίσκονται εκεί για κάποιον λόγο, όχι μόνο περιεχομένου ή ύφους, αλλά και δομής. Ετσι, λοιπόν, προσθαφαιρώντας με ελαφρότητα μέρη του έργου, φράσεις ή λέξεις, αλλάζοντας τη θέση των μερών, έχουμε συχνά το αποτέλεσμα να βλέπουμε παραστάσεις που «κουτσαίνουν», σαν κάτι να μη λειτουργεί, ανεξάρτητα από την καλή πρόθεση ή τις ικανότητες των συντελεστών. Δεν μιλάω βέβαια για τις περιπτώσεις που το έργο γίνεται αγνώριστο και ακατανόητο.