Πριν ακόμη φύγει ο Αύγουστος είναι ξεκάθαρο ότι όσα μέτρα κι αν είχαν σχεδιαστεί τους προηγούμενους μήνες δεν αρκούσαν για να αποτρέψουν τη διαχρονική ετήσια καταστροφή στους τελευταίους δασικούς πνεύμονες που έχουν απομείνει στην Αττική. Πριν από τρία καλοκαίρια ήταν η πυρκαγιά στην Πάρνηθα που έφθασε μέχρι τον αστικό ιστό στη Βαρυμπόμπη – και θα έπρεπε να αφήσει τα δικά της διδάγματα. Αυτό το καλοκαίρι οι φλόγες κατέκαψαν εκ νέου την Πεντέλη για να σβήσουν όταν συνάντησαν τα οικοδομικά τετράγωνα του Χαλανδρίου. Οι φωτιές δεν μπορεί να σβήνουν όταν φθάνουν στη θάλασσα ή βρίσκουν μπροστά τους τσιμέντο και άγονη γη.

Η κλιματική κρίση είναι προφανές ότι θα υποβάλλει όλο και περισσότερο σε σκληρή δοκιμασία τις κοινωνίες και μαζί τους τον κρατικό μηχανισμό. Αλλά δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για συνταγές αναποτελεσματικότητας που επαναλαμβάνονται. Η κυβέρνηση ορθώς δίνει έμφαση στην προστασία της ανθρώπινης ζωής με συνεχείς προειδοποιήσεις και τις εντολές εκκένωσης περιοχών μπροστά και στην υποψία απειλής. Ωστόσο, είναι επιτακτική ανάγκη να αναζητήσει πλέον ένα νέο σχέδιο απέναντι στις πυρκαγιές, το οποίο δεν θα εξαντλείται σε προσωρινές παρεμβάσεις ανακούφισης και σε μακροπρόθεσμα μέτρα ενίσχυσης των πυρόπληκτων νοικοκυριών και των τοπικών κοινωνιών.

Το βασικό ζητούμενο, εν τέλει, δεν είναι τα μέτρα κατόπιν εορτής, πάνω από τις στάχτες, που συνοδεύονται σχεδόν πάντοτε από επικοινωνιακούς ελιγμούς και διαβεβαιώσεις για καταστάσεις που δεν θα επαναληφθούν. Εκείνο που προέχει είναι μία συντονισμένη αντίδραση που θα μπορούσε να προλάβει ή να περιορίσει την καταστροφή. Παράλληλα με την πρόληψη θα πρέπει να αναπτυχθεί κι ένας αποτελεσματικός μηχανισμός πυρόσβεσης. Και να αποφεύγονται, χειμωνιάτικα, τα μεγάλα λόγια.