Δομή και αντίσταση

Μια από τις συνηθέστερες κριτικές που ασκήθηκαν στους θεωρητικούς που εντάσσουμε στο ρεύμα του δομισμού είναι ότι παρουσιάζοντας την κοινωνική πραγματικότητα ως οριζόμενη από κοινωνικές δομές (οικονομικές, πολιτικές, ιδεολογικές) που όχι μόνο δρουν «πίσω από την πλάτη» των υποκειμένων, αλλά και τα καθορίζουν, συγκροτώντας ουσιαστικά, από τη στιγμή που «εσωτερικοποιούνται» ως κοινωνικές νόρμες, την ίδια τους την υποκειμενικότητα, δεν υπάρχει περιθώριο για την αντίσταση, για την ατομική και συλλογική δράση που δοκιμάζει να συγκρουστεί με τις επικρατούσες σχέσεις εξουσίας και να ενεργοποιήσει διαδικασίες κοινωνικού μετασχηματισμού, οδηγώντας σε κοινωνίες χειραφετημένες από τις μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης.