Αν είναι κάτι που λείπει αυτό το διάστημα από τη διεθνή ενημέρωση, δεν είναι άλλο από την οίηση, την ειρωνεία και την επιθετικότητα δύο κυρίως ανθρώπων του Κρεμλίνου: της γνωστής εκπροσώπου Ζαχάροβα και του επίσης γνωστού Μεντβέντεφ – τον τελευταίο βέβαια ο Πούτιν πρόσφατα τον καπέλωσε με την τοποθέτηση του πρώην υπουργού Αμυνας Σοϊγκού ως επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας του, κάτι που του δίνει έναν πρόσθετο ρόλο να σιωπά, πέραν του γεγονότος ότι όλα όσα έλεγε ήταν κωμικά αλλά η πρόσφατη πραγματικότητα τα μετέτρεψε ήδη σε τραγικά. Για τη Μόσχα φυσικά. Ομως, αν εκείνος γινόταν θλιβερός και ακραία αντιαισθητικός στην προσπάθειά του να καταστεί βασιλικότερος του βασιλέως (εν προκειμένω του τσάρου δηλαδή), η Ζαχάροβα, σίγουρα ήταν κάτι άλλο: είχε μία κάποια γοητεία ο τρόπος με τον οποίον επιχειρούσε ανερυθρίαστα και φασιστικά να κάνει το άσπρο μαύρο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ