Υβρις και προσβολή ο συσχετισμός με τους αρχαίους αγώνες

Είμαι αντίθετος προς την προοπτική για μόνιμη τέλεση στην Ελλάδα αυτού που σήμερα ονομάζουν «ολυμπιακούς αγώνες». Ο οποιοσδήποτε συσχετισμός της Ελλάδος και των αρχαίων αγώνων με τους συγχρόνους «ολυμπιακούς αγώνες» είναι για μένα ύβρις και προσβολή. Το τσίρκο των τελετών ενάρξεως και λήξεως των τελευταίων αγώνων δεν είναι παρά η φυσική εξέλιξη, μιας κακής από την αρχή της υποθέσεως, οι παθογένειες της οποίας έχουν τα αίτιά τους στον φθόνο και τον ανταγωνισμό των Ευρωπαίων προς τον ελληνικό τρόπο και την ελληνική σκέψη. Οπως εξάλλου υπάρχει ο φθόνος μεταξύ των ανθρώπων, υπάρχει και φθόνος μεταξύ των εθνών. Από την πρώιμη εποχή δηλαδή της ανασυστάσεως των «αγώνων», τα ευρωπαϊκά συμπλέγματα βρήκαν τρόπο να εκδηλωθούν, με την εύρεση και προσάρτηση σ’ αυτούς «εξυπνότερων αγωνισμάτων», όπως το δέκαθλο, το τριπλούν, το άλμα επί κοντώ, το άλμα εις ύψος, και τόσων άλλων ηλιθιοτήτων που δίνουν την ψευδαίσθηση της προόδου στους αφελείς. Οσοι έχουν μελετήσει τον «Γυμναστικό» του Φιλοστράτου, έχουν εξαρχής κατανοήσει ότι το κάθε άθλημα των αρχαίων αγώνων είχε την πρακτική του εφαρμογή αφενός μεν στον πόλεμο, αφετέρου δε στην καθημερινή ζωή και φυσικά δεν υπαγορευόταν από κανενός είδους ανταγωνιστική και επιδεικτική κενοδοξία (εξάλλου το σύνολο των ανθρώπων των τότε καιρών τα ίδια αγωνίσματα χρησιμοποιούσε καθημερινώς για την προσωπική του εκγύμναση) και πως όταν ο κήρυξ εφώναζε «Αρχεται αγών των καλλίστων άθλων ταμίας», αυτό ακριβώς επρόκειτο να παρακολουθήσουν οι θεατές και τίποτ’ άλλο. Πώς τώρα θα μπορούσαν να θεωρηθούν το ping – pong, το τριπλούν και το break dance κάλλιστα άθλα και πώς αυτά θα έβρισκαν την πρακτική τους εφαρμογή στη μάχη, δεν μπορώ να το φανταστώ. Αυτό επίσης που καθιστά τη σύγκριση των αρχαίων προς τους συγχρόνους «αγώνες» αδύνατη είναι και η αβυσσαλέα απόσταση που τους χωρίζει, εις ό,τι αφορά εις το ήθος και την αισθητική τους. Και για ν’ αντιληφθεί κανείς τι ακριβώς εννοώ ας αντιπαραβάλει, προς το απόλυτο κύρος και την ισχύ της Ιεράς Εκεχειρίας, προς τα επιτίμια για τους απρεπείς και υπερβολικούς πανηγυρισμούς των νικητών, προς τις τιμωρίες των παραβατών των κανόνων ευγενούς άμιλλας, προς το άσπιλο κύρος των Ελλανοδικών και προς τόσα άλλα που παραλείπω, τους βαρβαρικού ήθους πανηγυρισμούς των σημερινών νικητών, τις περί τις αναθέσεις των «αγώνων» συμπεριφορές της διεθνούς «ολυμπιακής επιτροπής», την περί τα αναβολικά ηθική των συγχρόνων αγωνοθετών και την εκάστοτε προ οφθαλμών ανομία και ακοσμία (όπως διαιτησίες σαν αυτή της ξιφασκίας των τελευταίων «αγώνων») και τόσα άλλα!