Ας μου επιτραπεί σήμερα να αναφερθώ στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Εχω τη μεγάλη τύχη να είμαι αναντάμ παπαντάμ νησιώτισσα, Κυκλαδίτισσα. Η μητέρα από Σύρο, ο πατέρας από Πάρο. Με την Πάρο δεν ανέπτυξα ποτέ ιδιαίτερους δεσμούς. Οταν ήμουν παιδί, στη δεκαετία του 1960 μέχρι και τις αρχές του 1970, η Σύρος ήταν ένας κοσμοπολίτικος τόπος, με τέσσερις θερινούς κινηματογράφους, κατάφωτα ζαχαροπλαστεία και εστιατόρια, βεγγέρες και χοροεσπερίδες, ενώ στην Πάρο δεν είχε καν ολοκληρωθεί η ηλεκτροδότηση του νησιού. Ετσι, οι λίγες μέρες που πηγαίναμε εκεί έμοιαζαν με «διαβολοβδομάδα», μια διακοπή από τον συριανό καλοκαιρινό μου παράδεισο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή